Na maanden zorg te hebben gedragen voor mijn tuinbonen mag ik er nu de ‘vruchten’ van plukken. Dat is toch wel een ‘momentje’, oogsten van mijn eerste eigen teelt! Begin maart ben ik al gestart met voorzaaien (vanwege de vorst konden de zaden niet gelijk in de vollegrond). Ik heb daarna de planten zien groeien en bloeien, evenals het vele onkruid dat zich op mijn stukje land ook goed thuis voelt. Aan mij om ze daarvan te bevrijden. Maar toen…toen landde de zwarte bonenluis op mijn planten neer en was ik even aangeslagen door deze aanval. Het heeft mij ertoe gebracht om alle toppen uit de planten weg te knippen. Dit maakt het voor de luizen moeilijker om op de plant te landen en zorgt ervoor dat de plant zelf haar krachten steekt in de bonen die er al zijn i.p.v. groei en ontwikkeling van nieuwe peulen. Of dit echt effect heeft gehad durf ik niet te zeggen. Ik was namelijk meer verwonderd door hulp uit onverwachte hoek. Lieveheersbeestjes en andere natuurlijke vijanden gingen zich er ook mee bemoeien en ik denk toch echt dat zij ervoor hebben gezorgd dat het opeens een stuk minder zwart voor mijn ogen was (de planten zien er zwart uit als ze vol luizen zitten). Gaaf hoe dat werkt, en dankbaar dat het zo werkt. Het is namelijk best pijnlijk om mooie frisgroene vitale planten langzaam te zien veranderen. Maar het valt gelukkig mee, en ook goed om te weten: de bonen in de schil blijven vaak onaangetast.